De zomervakantie loopt op haar einde en onze reis, die hebben we alweer enkele weken achter de rug. Ondertussen werkt het Belgische (niet zo) zomerweer in op mijn gemoed en hebben de reisblues overduidelijk weer hun intrede gedaan. De gedachte ‘ik wil terug op reis’ spookt heel vaak door mijn hoofd. Om dit gevoel een beetje te verzachten, keer ik in gedachten en op papier terug naar onze reis naar de Dolomieten. Eerder vertelde ik al meer over onze wandeling rond de iconische Drei Zinnen / Tre Cime di Lavaredo, maar dat was niet de enige mooie wandeling die we deze zomer maakten. Zo gingen we de Drei Zinnen / Tre Cime ook eens vanaf de Strudelkopf / Monte Specie bewonderen. In dit artikel neem ik je dus graag mee op wandeling tussen groene bergweides, langs koeien en prachtige vergezichten naar de top van de Strudelkopf / Monte Specie.
Met de bus naar boven
Onze tocht start met een avontuurlijke busrit naar de Plätzwiese / Prato Piazza. Handig, want de bus stopt gewoon vlak aan onze camping. De bus zit al snel vol en aan verschillende parkings zien we teleurgestelde gezichten terwijl de bus zonder stoppen voorbijrijdt. Ook wij moeten rechtstaan en houden ons stevig vast, want de weg slingert steil naar boven. Een klein uurtje na vertrek komen we boven aan de bushalte, waar onze wandeling start. Wie wil kan ook met de auto naar het startpunt van de wandeling, maar hou er rekening mee dat de weg naar boven in de zomermaanden tussen 9u30 en 16u wordt afgesloten.
Langs de bergweides van Plätzwiese / Prato Piazza
Onze wandeling start aan Rifugio Prato Piazza op 2000 meter hoogte. We volgen eerst route 37 naar de volgende berghut : de Dürrensteinhütte / Rifugio Vallandro. Het pad is breed en behoorlijk vlak. Op het gemak wandelen we langs groene bergweides vol met bloemen en kleine schuurtjes. Al vanaf het begin van de wandeling heb je een prachtig uitzicht op de Hohe Gaisl / Croda Rossa d’Ampezzo. Ongeveer 40 minuten later komen we aan bij de hut. Aan de hut staat ook het Sperrwerk Plätzwiese / Forte Prato Piazza. Dit fort is een restant van de verdedigingslinie van het Oostenrijks-Hongaarse rijk en werd gebouwd tussen 1888 en 1895. Tijdens de Eerste Wereldoorlog was het fort hier op Plätzwiese / Prato Piazza een handige uitvalsbasis voor de Oostenrijkers dankzij het uitzicht over het Monte Cristallo-massief dat Italiaans gebied was. In de Dolomieten vind je trouwens heel wat restanten terug van de strijd tussen Oostenrijk-Hongarije en Italië tijdens de Eerste Wereldoorlog. De frontlijn lag namelijk dwars door de bergen en is vergelijkbaar met de huidige grens tussen Veneto en Zuid-Tirol.
Op naar de top van de Strudelkopf / Monte Specie
We blijven niet lang hangen bij de Dürrensteinhütte / Rifugio Vallandro en zetten onze tocht verder. Vanaf nu gaat het pad verder in stijgende lijn. We volgen de bordjes met nummer 34 naar de top van de Strudelkopf / Monte Specie. Het pad wordt iets smaller, maar is nog steeds goed begaanbaar. Maar onze bestemming blijkt wel wat verder dan verwacht. Aangezien de wandelingen hier meestal aangeduid worden in tijd en in mindere mate in afstand, kan je je soms al eens mispakken. Wanneer we een lange bocht voorbij zijn, zien we het kruis van onze eindbestemming, het Heimkehrer-Kreuz am Strudelkopf, in de verte. Even twijfelen we of we verder zouden gaan, want het is nog wel een eindje stijgen, maar we zetten door. We klimmen verder tussen de koeien over het rotsachtige pad. Maar wat een beloning als we aan het kruis van de Strudelkopf / Monte Specie op 2307 meter hoogte aankomen! Het uitzicht over de Drei Zinnen / Tre Cime di Lavaredo in de verte is ronduit schitterend.
Edelweiss, edelweiss…
We zoeken een plaatsje uit voor onze ‘picnic with a view’. Tijdens het picknicken nemen we een timelapse terwijl de wolken voorbij vliegen en genieten we van het panorama dat voor ons ligt. Want wauw, wat is het hier mooi! Plots ontdekken we dat we omgeven zijn door edelweiss. Wat een verrassing! Deze ondertussen toch wel zeldzame bloempjes zagen we nooit eerder in het wild, dus deze ontdekking maakt onze wandeling nog een stuk magischer. Onze dag kan al niet meer stuk. Na onze picknick en uitgebreide fotosessie van de edelweiss, gaan we nog eens verder naar het panoramaplatform op de top om te kijken door welke bergen we nu precies omgeven zijn.
Terug naar start
En dan is het tijd om terug te keren. Aangezien dit geen rondwandeling is keren we dus gewoon op onze stappen terug en volgen hetzelfde pad terug naar de Dürrensteinhütte / Rifugio Vallandro. Daar drinken we eerst nog iets als afsluiter en bekijken we de uurregeling van de bus zodat we zeker zijn dat we nog teruggeraken naar de camping. De tocht terug gaat behoorlijk vlot. Na een totale wandeling van zo’n 4 uur, 11 kilometer en zo’n 400 meter stijgen, komen we mooi op tijd aan bij de bushalte. Daar staat echter wel een hele rij mensen te wachten, dus we vrezen al dat we niet mee zullen kunnen en een uur zullen moeten wachten op de volgende bus. Gelukkig heeft de bus meer plaats dan we denken en kunnen we mee. De rit naar beneden is even avontuurlijk als de rit naar boven en we hebben moeite om ons met onze vermoeide benen en voeten staande te houden. Gelukkig stapt er veel volk af aan de parkings waardoor er plaats vrijkomt om te zitten. Moe, maar voldaan komen we terug aan bij de camping.
Ging jij al eens wandelen in de Dolomieten?
