Je hebt het waarschijnlijk al wel gehoord of gelezen – ik schreef er zelf al over in een vorig artikel – maar de wandeling rond de Drei Zinnen / Tre Cime di Lavaredo moet je gewoon echt een keertje in je leven gedaan hebben. Het is hier adembenemend mooi! We deden de wandeling al eens in 2014, maar wilden hem deze zomer absoluut nog een keertje doen.

Op tijd uit bed

De eerste dag dat ze mooi weer voorspelden, vatten we meteen de koe bij de horens. Vroeg opstaan is een must, want deze wandeling is de laatste jaren heel erg populair geworden en op de tolweg ernaartoe kunnen er al eens lange files staan. Gelukkig hoeven we niet heel erg ver te rijden en zijn we er nog voor de lange files. Een beetje geduld bij het tolhuisje later, €30 armer en we kunnen beginnen aan de klim naar boven. De weg slingert steil omhoog naar de parking aan de Auronzohütte / Rifugio Auronzo. Onze auto heeft het op sommige stukken wel wat moeilijk, maar we geraken er en krijgen een parkeerplaats toegewezen. Boven staat er een koude wind, maar de zon straalt. Ik ben het zeker, het wordt een mooie dag.

En start

Iets voor 9 uur starten we aan onze wandeling. We lopen in tegenwijzerzin net zoals de vorige keer. We volgen eerst het pad 101 met als eerste doelen het kapelletje ter ere van enkele overleden soldaten en dan wat later de Lavaredohütte / Rifugio Lavaredo. Dit stuk van de wandeling is eenvoudig en het uitzicht is prachtig. In de verte kan je het stadje Auronzo di Cadore en het stuwmeer zien.

Nadat we aan de hut zijn aangekomen wandelen we verder naar Forcella Lavaredo, waar je een mooi zijaanzicht hebt op de drie iconische toppen en dus een verplichte fotostop. De klim ernaartoe is wel pittig voor onze ietwat ongetrainde benen, dus boven rusten we even uit. Hier, op Forcella Lavaredo, staan we letterlijk op de grens tussen de regio’s Veneto en Zuid-Tirol.

Wat een uitzichten!

We trekken onze truien terug aan want hier staat een strakke en frisse wind en daarna zetten we onze tocht weer verder. Het volgende doel: de Dreizinnenhütte / Rifugio Locatelli. Tot hier zijn we de vorige keer niet geraakt. Wegens tijdsgebrek en slechte weersvooruitzichten hebben we toen een stuk afgesneden. Maar nu willen we het absoluut niet missen. Vanaf deze hut heb je namelijk één van de mooiste uitzichten op de iconische noordzijde van de Drei Zinnen / Tre Cime. Na een steile klim, vinden we een plaatsje op het terras van de hut. Tijd voor een aperitiefje en we besluiten meteen ook onze lunch op te eten. We genieten van het prachtige uitzicht.

Dalen en dan weer stijgen

Na de vroege lunch gaan we weer verder op pad. Al blijkt dat iets ingewikkelder dan verwacht. Het lijkt alsof we het verkeerde pad nemen. Dus ik ga even een kijkje nemen hoe we precies moeten lopen en wandel zo een stukje om. Dat bleek toch niet zo’n slim idee, want we verliezen elkaar uit het zicht en raken elkaar zo bijna kwijt. Gelukkig vinden we elkaar toch terug en komen we op de juiste route. Het gaat nu een heel eind bergaf. Het pad zigzagt naar beneden.

De Drei Zinnen / Tre Cime verdwijnen uit ons zicht en in de verte zien we al het volgende stuk van onze wandeling: een behoorlijk steil pad naar omhoog. Dat lastige deel herinneren we ons nog van de vorige keer. Gelukkig hebben we deze keer bananen mee als krachtvoer! Verbazend genoeg lukt de klim ons deze keer ook echt een stuk beter. We doseren goed en lassen onderweg de nodige rustpauzes in om even op adem te komen. De Dreizinnenhütte / Rifugio Locatelli ligt ondertussen al een heel eind achter ons. Wauw, komen we echt al van zo ver?

Omsingeld door koeien

Na de lange klim komen de drie toppen weer in beeld en is het pad weer wat vlakker. We zien ook de volgende hut, Malga Langalm, en horen het gekende geluid van koebellen. Bij de hut nemen we opnieuw een kleine pauze en worden we plots omsingeld door de grazende koeien. Ze zijn duidelijk niet mensenschuw en sommigen laten zich zelfs aaien. Na onze korte pauze wandelen we opnieuw verder, klaar voor het laatste stuk van de wandeling. We komen nog een klein bergmeertje tegen, de bron van de Rienza-rivier blijkt achteraf.

De laatste loodjes

Nog even en dan gaan we terug het hoekje om en krijgen we opnieuw zicht op de zij- en achterkant van de Drei Zinnen / Tre Cime. De tijdsaanduidingen op de bordjes zetten je hier wel wat op het verkeerde been: nog 20 minuten, staat er te lezen. Om dan 20 minuten later bij het volgende bordje aan te komen en opnieuw te lezen ‘nog 20 minuten’. Haha, de eerste keer dat we hier wandelden zorgde dit echt voor een ‘mentaal dipje’, maar deze keer waren we erop voorbereid. Aan de ontgoochelde gezichten van enkele andere wandelaars te zien, was onze reactie de eerste keer niet uitzonderlijk.

Het einde in zicht

En dan, na ongeveer 6 uur, 11 kilometer wandelen en zo’n 600 meter stijgen, zien we de eerste auto’s op de parking. We zijn er bijna! Wat een overwinning! We mogen best wel trots zijn op onszelf, want wandelingen van meer dan 8 kilometer, in de bergen dan nog, zijn voor ons absoluut geen evidentie. Maar in zo’n prachtige omgeving vind je toch net dat tikkeltje meer doorzettingsvermogen. Moe, maar voldaan komen we terug aan bij de auto. Nog even uitrusten en van het uitzicht genieten en dan keren we terug naar de camping.

Heb jij al eens een bergwandeling gemaakt die een grote indruk op je heeft nagelaten?