Tijdens de voorbereiding van onze reis deze zomer had ik gelezen over de wandeling van de drie Calanques. Het leek me de perfecte manier om een deel van de Calanques te voet te ontdekken. Zo gezegd, zo gedaan, dus zie hier het verslag!

Het Parc National des Calanques loopt van Marseille tot Cassis en bestaat uit een massief van prachtige kalkstenen rotsformaties. De calanques worden ook wel de ‘Mediterrane fjorden’ genoemd.

En start!

De zon brandt, onze conditie is zo goed als nihil en toch gaan we ervoor. Calanque d’En Vau, we komen eraan! We vertrekken aan Port Miou, de eerste van de drie calanques die langs de wandeling liggen. Hier is het wandelpad nog vlak en heel erg breed. Vol goede moed gaan we op pad. Het duurt niet lang voor we aan de eerste klim mogen beginnen. Op het pad liggen nog steeds weinig obstakels, maar het stijgen in de zon is toch al lastig voor onze ongetrainde benen. Oké, we zijn boven en we hebben nog energie. We dalen nu af naar het strand van Port Pin, het pad wordt steeds rotsachtiger en we doen ons best om ons evenwicht te bewaren. En daar zijn we dan, calanque nummer twee hebben we bereikt.

En Vau, here we come!

Om ons volgende doel te bereiken hebben we twee mogelijkheden: de korte route of de langere, panoramische route. Het lukte me om m’n mama en broer te overtuigen voor de laatste optie te gaan. Het pad loopt steil omhoog en voor we het weten staan we boven uit te kijken over de Calanque van Port Pin. Lastig is het wel, maar echt de moeite waard. Uit deze uitzichten put ik heel wat energie en ook het doel dat we voor ogen hebben wakkert m’n doorzettingsvermogen aan. Dit is waar ik voor gekomen ben! We wandelen door. Soms moeten we even zoeken naar de markeringen op de rotsen om te zien waar het pad verder gaat.

We zijn de Calanque de Port Pin voorbij en hier en daar geeft de Calanque d’En Vau haar geheimen een beetje prijs. Het azuurblauwe water maakt me enthousiast, ook al beginnen we nu echt uitgeput te geraken. Gelukkig hebben we voldoende water mee voor onderweg. Ook de snoepjes af en toe doen deugd. We gaan door, nu is het toch te laat om nog terug te keren. En dan komen we eindelijk aan het ‘kruispunt’ waar verschillende wandelpaden samenkomen en waar we de afdaling naar het strand van de Calanque d’En Vau kunnen aanvatten.

En nu maar niet vallen…

Ik had eerder al gelezen dat het een uitdagende afdaling was, maar dit had ik echt niet verwacht. Het pad – als je het zelfs nog een pad kan noemen – loopt steil naar beneden. Hier en daar moeten we neer gaan zitten om maar niet te vallen terwijl we met onze voeten een vast punt zoeken onder ons. Soms schuiven we met de keien een stukje naar beneden terwijl we wild met onze armen zwieren om ons evenwicht maar niet te verliezen. Onze beenspieren krijgen het zwaar te verduren, maar wat is dit een avontuur! Hoe zwaar het ook is, hier kan ik echt van genieten! Bovendien ben ik heel erg opgelucht dat ik toch heb besloten om m’n wandelschoenen mee te nemen, zonder was ik hier nooit geraakt. De zon blijft maar branden op onze rug, ook die hoed die we in Marseille kochten komt nu wel heel erg goed van pas. Af en toe gaan mijn gedachten al even naar de terugweg: ‘We moeten dit steile stuk ook nog terug naar boven.’ Ik hou de verfrissing van een duik in het helderblauwe water voor ogen en zet door. Ik kan dit wel!

Bestemming bereikt!

Het pad wordt weer vlak. De schaduw tussen de hoge rotsen en het frisse windje doen zo’n deugd! Ik voel het, we zijn er bijna! Ja, daar zie ik de eerste parasolletjes. De Calanque d’En Vau begroet ons met haar azuurblauwe water en prachtige rotswanden, maar vooral… met haar massa bezoekers. We zijn duidelijk niet de enigen die deze wandeltocht naar dit stukje paradijs hebben aangevat. Door het vele volk verliest de calanque misschien wel een beetje haar charme. Van onontdekte parel kan je zeker niet spreken, maar ach, wat doet dat er nu toe, we zijn er toch maar mooi geraakt! We hebben nog maar eens onze eigen grenzen verlegd.

Puur genieten

We schieten in onze zwemkleren en zijn klaar voor een duik in het frisse water. De keien maken het ons wel moeilijk om tot aan het water te geraken. Misschien hadden we toch een paar slippers moeten meenemen. Uiteindelijk geraken we er en wat doet dat deugd! Het water is eerder koud dan fris, maar het is fantastisch. Deze afkoeling hadden we echt nodig. Na de frisse duik lunchen en genieten we verder op het strand. We nemen onze tijd om even te recupereren, want we weten ook dat de wandeling terug naar Port Miou geen makkie zal zijn.

Terug op pad

Na een rust- en afkoelingspauze van ongeveer twee uur, besluiten we terug te keren, want we willen voor de massa aan onze terugtocht beginnen. Het is nog warmer geworden en dat maakt het er niet gemakkelijker op, zeker niet voor die steile klim die we nog voor de boeg hebben. Daar gaan we, op ons eigen tempo en met genoeg rustpauzes. Ik vind het heerlijk om naar boven te klimmen ook al branden m’n spieren en ben ik buiten adem. Boven wacht opnieuw dat adembenemend uitzicht.

Op het kruispunt besluiten we niet op onze stappen terug te keren, maar de iets kortere route terug te nemen. Het bordje geeft aan dat het nog 45 minuten wandelen is naar Port Miou. Aan ons tempo is dat waarschijnlijk nog iets meer. In de verte voor ons zien we de prachtige Cap Canaille die nog mooie plaatjes oplevert. Het hele stuk dat we geklommen hebben moeten we ook nu terug naar beneden, maar deze keer is het gelukkig heel wat minder steil. Ook de schaduw van de bomen is erg welkom, want ondertussen zijn onze schouders al goed rood geworden, ondanks de zonnecrème.

We zijn er bijna, we zijn er bijna

En daar is dan eindelijk Port Pin, nu is het helemaal niet zo ver meer. We komen nog even op adem voor we aan het allerlaatste stukje beginnen. Het water dat we bij hebben is nu zo goed als op. Het laatste stuk gaat traag, want we hebben maar weinig schaduw, maar het winkeltje met frisse drankjes op het einde van de wandeling lonkt!

YES, WE ZIJN ER! Een kleine blik op mijn gsm toont dat we maar liefst 9 kilometer wandelden in 4 uur. Moe maar voldaan en toch wel een tikkeltje trots nip ik van mijn koude Orangina en blik ik in gedachten al terug op deze fantastische wandeling. Eén van de mooiste die ik al heb gedaan, dat is zeker! Daarvan getuigen ook de 750-tal foto’s die ik nam!

Wat is de mooiste wandeling die jij al gedaan hebt?